پراکنده ها...

مفهوم واقعی خود زمانه 

و این یعنی اغاز یقین

یقین به هر انچه را که عدم تقدیر نام نهاده ای

تنها خود واقعیت محض است که با اشتیاق با دلتنگی و با ذاتی پارازیتی در پوچی ان انتظار پایان ماه را چوب خط میکشی و انچنان میکشی که گویی نسخترینی.

.

.

امضاء شرلوک

جدال با انچه که تضاد نام نهاده بودم

قدرتی مضاعف بر هرانچه ضعف نام نهاده بودم.

و این یعنی اغاز شروعی دیگر؛ اینبار پر رمق تر

که چه چرت گویان در بی هویتی خیالات بافته میشود و تنها مقوله ی اصلی گذر زمانی است که گنگ تر از هر حالتی به جلو میتازد و چه نا معلوم و نامجهول...

.

.

امضاء شرلوک.

این یعنی اغاز گیجی،گنگی،مستی،چتی و نسخی...

بیشتر به بی پدرانگی شبیه تا پدرانگی

تف و شرم باد بر این ذاتت که گه سرد زنیش گه داغ...

زبان بباید بر کام نهاد تا راز بماند به ائین خفه خان.

.

.

امضاء شرلوک.

وز فروزش فرویش ریزی همچون پلاسکو

واز نو بباید ساخت بنیان کجی را مقصد ثریا...

در این قه قرا هر انچه پیش اید خوش اید.

.

.

امضاء شرلوک.

میچرخمو میچرخیو میچرخد.

کدامین مقصد از کدامین مبدأ.

دایره وار است روزگاره این روزها همچون فصول در گذر سال

هفته در گذر ماه و ثانیه در گذر ساعت...

میچرخمو میچرخیو میچرخد.

بچرخ تا بچرخیم ای گنبد دوار

ای زندگی ای ملال بی پایان.

.

.

امضاء شرلوک.